Bron: Godsdienst in de Sovjet-Unie (Walter Kolarz).

Het is een paradoxaal feit dat de Pinksterbeweging in de Sovjet-Unie pas een belangrijke religieuze kracht is na haar formele fusie met de doopsgezinden en evangelische christenen.

Oorspronkelijk beperkt tot de Oekraïne en Wit-Rusland, drong de Pinksterbeweging binnen enkele jaren ook door in veel andere delen van het land. De sovjetpers heeft pinkstergroepen gesignaleerd in een groot aantal provincies en steden van Europees Rusland. Ook uit menig deel van Azië wordt het bestaan van pinksterorganisaties gemeld, vooral uit het Altai-Gebied, Kirgizië, Oezbekistan, Kazakstan en de Zeeprovincie van het Sovjetrussische Verre Oosten. De oorzaak van deze verbazingwekkend ruime verspreiding is tweeledig. Op de eerste plaats zijn er talrijke bekeringen gemaakt in de werkkampen, waar de gevangenen  Oekraïense en Wit-Russische pinksterchristenen ontmoetten die zich met grote ijver toelegden op de verkondiging van hun geloof en de verspreiding van bijbelteksten. Na hun vrijlating uit de kampen hebben de bekeerlingen nieuwe organisaties gesticht in nieuwe streken. Dit bracht ook etnisch een verandering van de situatie teweeg: de Pinksterbeweging was niet langer een overwegend Oekraïense aangelegenheid, maar omvatte ook een aanzienlijk deel Groot-Russen en bovendien een kleiner aantal Duitsers en leden van andere nationaliteiten. De sovjetpers beweert dat er zich onder de bekeerlingen van de Pinksterbeweging veel misdadige elementen bevinden. Maar als dat waar is, dan zijn het in ieder geval bekeerde misdadigers, want de pinksterchristenen stellen aan hun leden hoge morele eisen.